Karate-do
Dosłownie dwa japońskie znaki oznaczające słowo „kara-te” znaczą „pusta ręka”. Oczywiście związane jest to z faktem, iż karate powstało jako system samoobrony, efektywnie stosujący wykorzystanie walki bez użycia broni. System ten składa się z technik blokowania lub udaremnienia ataku, kontratakowania przeciwnika przez uderzenie pięścią lub kantem dłoni, czy kopnięcia.
Chociaż podstawowe elementy indywidualnej samoobrony są tak stare jak ludzka rasa, sztuka karate w takiej formie w jakiej dzisiaj się ją ćwiczy może bezpośrednio pochodzić od technik Okinawy zwanych po japońsku Okinawa-te (ręce Okinawy). Z kolei ten system prawdopodobnie jest potomkiem starożytnej chińskiej sztuki ch’uan-fa lub kempo (droga pięści).
Okinawa jest główną wyspą łańcucha Wysp Ryukyu, które są rozrzucone jak kamienie stepowe na południowy-zachód od południowego Kyushu do Tajwanu na Wschodnim Morzu Chińskim. Już od starożytnych czasów Okinawa utrzymywała kontakt zarówno z Chinammi jak i Japonią, więc kempo prawdopodobnie zostało przyjęte razem z innymi elementami chińskiej kultury. Około 1600 roku Chiny zmieniły swoich cywilnych wysłanników na Okinawę na wojskowych, spośród których wielu wykazało się walecznością przy wykorzystaniu chińskiego kempo. Ludność Okinawy przejawiła duże zainteresowanie tą sztuką walki i połączyła ją z naturalną formą walki wręcz, aby stworzyć Okinawa-te. Aby wzmocnić swoją władzę przy pomocy prawa oraz zniechęcić potencjalnych zbrojnych rywali król Hashi z dynastii Sho skonfiskował całą broń w królestwie, a posiadanie broni uznał za zbrodnię stanu. Dwieście lat później, za czasów wpływów klanu Satsuma z Kyushu został ogłoszony podobny zakaz. Bezpośrednim wynikiem tych kolejnych zakazów dotyczących posiadania broni był rozwój sztuki samoobrony pustą ręką, zwanej Okinawa-te.
Zgodnie z dzisiejszą wiedzą, największy wkład w usystematyzowanie karate wniósł Gichin Funakoshi (1869-1957). Urodził się w Shuri na Okinawie i już jako 11-letni chłopiec rozpoczął naukę karate u dwóch największych mistrzów tej sztuki w ówczesnych czasach Ankichi Arakaki i Kosaku Matsumury.
Funakoshi miał zaszczyt jako pierwszy przedstawić karate na terytorium należącym do Japonii. Miało to miejsce w 1917r i 1922r podczas pokazów fizycznych ćwiczeń sponsorowanych przez Ministerstwo Edukacji. Sztuka ta szybko rozprzestrzeniła się w Japonii. Najważniejsze uniwersytety, aby pomógł im założyć drużyny karate, a setki osób uczyły się pod jego kierunkiem.
Kiedy karate stało się w Japonii bardzo popularne, przybyło wielu mistrzów z Okinawy i Chin, by nauczać tej sztuki. W tym samym czasie królowały inne japońskie techniki walki wręcz: jujitsu i kendo, z których to karate przyjęło wiele elementów.
W 1948r założono Japońską Organizację Karate, gdzie Funakoshi został głównym instruktorem.
W 1957r Funakoshi, ojciec nowoczesnego karate, zmarł w wieku 88-u lat. Uważa się, iż stworzył styl Shotokan (sam bronił się przed klasyfikacją, mówiąc że karate jest jedno). Nazwa wywodzi się od pseudonimu literackiego Mistrza Shoto, co oznacza: „sosnowa fala”. Shotokan – „Świątynia (budynek) sosnowej fali”.
Pozostawił po sobie dziesiątki tysięcy karateków, którzy udowodnili, iż jego nauka nie umarła wraz z nim. Karate rozwinęło się na skale światową. Do pierwszych jego uczniów należeli: Otsuka, Obata, Matsumoto, Otake, Takagi. Jego syn Yoshitaka Funakoshi rozwinął i ożywił nieco już przestarzałą tode.
Karate jako sposób samoobrony ma najstarszą historię, sięgającą setek lat wstecz, jednak dopiero w ciągu ostatniego czasu techniki, używane przez ten cały okres zostały naukowo przestudiowane, a główne założenia oparły się na najbardziej efektywnym wykorzystaniu zróżnicowanych ruchów ciała. Trening oparty na tych założeniach, na wiedzy na temat pracy mięśni i stawów oraz powiązań pomiędzy ruchem i równowagą, umożliwił studentom karate przygotowanie zarówno psychiczne jak i fizyczne do skutecznej obrony przed napastnikiem.
Japońska Organizacja Karate kładzie nacisk na aspekty kształtujące charakter, a polegające na szacunku dla przeciwnika oraz rozwoju ducha, uznając je za podstawowe zasady. Maksymy są zawarte w 5-ciu następujących słowach:
- charakter
- szczerość
- wysiłek
- etykieta
- samokontrola
W oparciu o:
„Karate-do Pokonać Samego Siebie” – P.Fechner, M.Ruciński;
„KARATE Sztuka Walki „Pustą Ręką””- Hidetaka Nishiyama, Richard C. Brown