Karate dotarło również do Polski. Początki zawsze są trudne. Małe, niezorganizowane grupki trenowały w oparciu o wycinki z obcych gazet, bądź o wydane na Zachodzie książki. Brak wyspecjalizowanych instruktorów ciągnął się przez kilka lat. Entuzjazm i upór w latach 70-tych zapoczątkował powstanie sekcji m.in. samodzielnej sekcji karate Shotokan przy AZS Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie (1972r).
W Poznaniu w 1972r przy AZS Uniwersytetu im. A.Mickiewicza Przemysław Ilukowicz zakłada sekcję karate shotokan. Nauki pobierał u mistrzów: Hideo Ochii i Yasuyuki Fuinagi.
W Szczecinie, w tym samym czasie, instruktor judo Kazimierz Krukowski zaczyna prowadzić treningi oparte również na stylu shotokan. Szczególne miejsce w historii polskiego karate zajmuje Wacław Antoniak, założycie sekcji przy AZS-WSM w Szczecinie. Inicjator wielu turniejów, obozów szkoleniowych, wychowawca wielu zawodników.
W Łodzi Włodzimierz Kwieciński wraz z grupą kolegów w latach 1972-1974 ćwiczyli pod okiem Ch. Shimody.
W Krakowie w 1972r A. Drewniak zaczyna uprawiać karate wg szkoły kyokushinkai.
Na późniejszym, szybkim rozwoju karate w Polsce zaważyły głównie kontakty nawiązane z kilkoma autorytetami z Europy, a także odwiedziny kilku japońskich mistrzów karate. Są to: J. Zverine’a, W. Hartingera, Ilija Jorga, U. Widerra, M. Aerdena oraz H. Ochi, K. Abe, H. Osake, M. Miurę z Japonii, reprezentujący styl shotokan. Styl kyokushinkai wspierał swym autorytetem i umiejętnościami L. Hollander.
Podstawowe zasady
Przed rozpoczęciem nauki różnorodnych indywidualnych technik, konieczne jest dokładne zrozumienie fizycznych, psychologicznych i połączonych fizyczno-psychologicznych zasad, które stanowią ich podstawę.
1. Zasady fizyczne
- maksymalna siła
- koncentracja siły
- wykorzystanie siły reakcji
- wykorzystanie kontroli oddechu
2 Zasady psychologiczne
- mizu no kokoro (umysł jak woda)
- tsuki no kokoro (umysł jak światło księżyca)
- zjednoczenie umysłu i woli
3. Połączenie zasady fizyczno-psychologiczne
- skupienie (kime)
- reakcja/odpowiedź (hen-o)