Japońskie sztuki walki zawsze fascynowały i wzbudzały podziw wśród widzów. Najważniejszą rzeczą podczas ich nauki jest oczywiście trening oraz opanowanie drzemiącej w człowieku agresji. Sztuki walki uczą jednak przede wszystkim samoobrony.
Japoński styl walki kojarzy się przede wszystkim z popularnym karate, które oznacza „puste dłonie”. Ta sztuka walki została wymyślona przez mieszkańców wyspy Okinawy, którzy używali jej w samoobronie, bez użycia żadnej dodatkowej broni. Styl karate wyróżnia się sposobem wykonywania i stosowania różnych technik, takich jak kopnięcia czy bloki. W karate ważna jest tak zwana siła umysłu, którą należy rozwijać poprzez wieloletnie treningi.
W japońskich sztukach walki można również spotkać takie, w których używa się broni. Jedną z nich jest tak zwane kendo, które pochodzi od dawnego ken-jutsu. W kendo walczy się shinai – bronią, zrobioną z bambusa. Kendo, podobnie zresztą jak inne japońskie style, nie jest proste do opanowania. Treningi trwają latami i wymagają od uczniów wiele wysiłku oraz poświęcenia.
Goju-ryu Karate – „Twardo-Miękka” szkoła Karate założona przez Miyagi Chojun, ucznia Kanruo Higaonny. Wysoko ceniona jest w nim wytrzymałość, hart ducha i odporność na ból.
Japoński styl objawia się także w sztuce ju-jitsu. Jest to określenie na łagodną sztukę, która jednak ma także kilka niebezpiecznych technik. Kombinacji jest wiele, a w zależności od zastosowania, pozwalają one na obronę przed uzbrojonym lub nieuzbrojonym przeciwnikiem. Treningi ju-jitsu można podzielić na statyczne (rozmasowywanie kolejnych części ciała) oraz dynamiczne (biegi i podskoki). Dopiero później przechodzi się do łączenia technik i ich różnorodnych kombinacji.