Przedstawione Powyżej rodzaje ju-jitsu nawiązują bardzo silnie do tradycji. Te, które zamierzam zaprezentować należą do systemów nowoczesnych opartych w dużej mierze o elementy dawnych technik, jednak bardzo młodych z punktu widzenia historii.
W roku 1924 w Tokio utworzona zostaje Komisja Studiów , w której zasiedli wysocy rangą specjaliści z różnych szkół budo, a szczególnie w ken-jitsu, ju-jitsu, judo ( między innymi Nagaoka, Mifune, Nakano, Sato. ). Nieco później w skład jej weszli : Otsuka– twórca wado-ryu oraz Horiguchi – ekspert w strzelaniu z pistoletu. Praca Komisji zaowocowała powstaniem nowoczesnych systemów walki wręcz jak np :
- taicho-jitsu : system interwencji i obrony , od 1947 roku włączony w program oficjalnego szkolenia policji japońskiej.
- toshu-kakuto : metoda walki zamkniętej , stosowana na użytek japońskich sił zbrojnych od 1954r. Została wypracowana pod kierunkiem majora Chiba Sanshu, eksperta wielu systemów walki. Oparta na realiach z zachowaniem technik dopasowanych do okoliczności . Szczególnie charakterystyczne są uderzenia pionowe pięścią ( tate-zuki ) bez obrotu nadgarstka stosowanego w karate oraz uderzenia stopą, w szczególności piętą ( kakato ). Podstawową zasadą jest obezwładnienie bez szkody dla przeciwnika.
- goshin-jitsu : jego twórcą jest Tatsu Tanaka, od 1926 roku studiujący staro japońskie yagyu-shingan–ryu pod kierunkiem Isumi Sato. W roku 1952 otwiera klub w regionie Kita- Senju, na północ od Tokio i nazywa swoją syntezę stylów goshin-jitsu. Wyróżnia się on 150 technikami podstawowymi , uderzenia stopą zostały wyeliminowane. Będąc w podeszłym wieku Tatsu Tanaka przekazuje swoją szkołę synowi Akio oraz najlepszemu uczniowi Ryuhei Hashimoto.
- goshin-jitsu z Kodokanu jest o wiele bardziej znany niż poprzedni styl, ale nie należy go z nim mylić. Stosowane są tu techniki obronne, które występują w judo ( Kodokan ) w ćwiczeniach kata. Wszystkie kata mają zastosowanie w judo jako nage no kata ( rzuty ), kime no kata ( kata wykonywane w samotności, oparte na uderzeniach ), shin kime no kata ( nowe rodzaje decyzji ). Goshin-jitsu przewiduje 21 sytuacji podstawowych.
- joshi judo goshino, które eksperci Kodokanu wypracowali na użytek samoobrony dla kobiet. Pierwsza seria technik kładzie nacisk na sposoby ucieczki ( ridatsucho ) przy próbach pojmania, druga natomiast wprowadza techniki kontrataku ( seigoho ).
Ju-jitsu europejskie
Ju-jitsu w Europie ma dość długą historię. Zadziwiające są ślady pierwszych technik utrwalonych w dziełach wielkich artystów. Albert Durer już w XVI wieku stworzył serię rysunków poświęconą szermierce, pokazujących jak gołymi rękami przeciwstawić się człowiekowi posiadającemu broń. Fabian von Anerswald opublikował w 1539 roku książkę pt. ” Sztuka walki „. Holender Nikolaus Petter w pracy wydanej 1674r. dokonał w 71
rysunkach pierwszej kompilacji technik walki znanych dotychczas na zachodzie. Uderza tu przede wszystkim podobieństwo niektórych rysunków z tym czego później nauczać będą Japończycy. Można przypuszczać że miały już miejsce pewne obserwacje poczynione dzięki kontaktom białych żeglarzy z Krajem Wschodzącego Słońca.
Szersze zainteresowanie ju-jitsu w Europie rozpoczęło się dopiero w XIX wieku, głównie w Anglii i Francji . Właśnie we Francji 26 października 1905 roku odbył się słynny pojedynek między Guj de Montgrichardem– mistrzem ju-jitsu a Duboisem – zapaśnikiem i bokserem. Zwycięstwo odniósł adept ju-jitsu.
W 1906 roku otwarta została w Berlinie pierwsza szkoła ju-jitsu prowadzona przez Erika Rahna, ucznia japońskiego mistrza Katsukuma Higashi . Wkrótce potem zainteresowanie spada, uznano bowiem ju-jitsu za zbyt brutalny sport. W styczniu 1916 roku kapitan Allan Smith objeżdża Amerykę prezentując technikę ju-jitsu. W tym samym roku podczas wizyty w Japonii otrzymuje w Kodokanie czarny pas. W rok później , w Europie ukazuje się jego praca pt. ” Tajemnice Ju-jitsu „. W 1924 roku styl ten odzyskuje popularność w związku z przyjazdem do Francji Keishi Ishiguro z Kodokanu. Umocnienie pozycji ju-jitsu następuje po europejskiej wizycie Igoro Kano i Hideichi Nagaoka, zakończonej w 1933 roku serią pokazów. W roku 1936 pionier francuskiego judo Feldenkrais zakłada ” Ju-jitsu Club de Frace „.
Wielki ruch rozpocznie się jednak dopiero dzięki Mikinosuke Kawashi. Jego talent, praca i silna osobowość dadzą we Francji prawdziwy początek ju-jitsu. W 1946 roku założono Francuską Federację Judo i Ju-jitsu. Kawashi publikuje serię podręczników o judo oraz słynną „Metodę samoobrony ” w której przedstawia pierwszą w Europie syntezę technik dawnych stylów ju-jitsu.
Praca ta przez bardzo długi okres stanowiła „biblię” Wszystkich Judoków pragnących uzupełnić swą techniczną oraz praktyczną metodę samoobrony . Obecnie we Francji trzy metody ju-jitsu mają przewagę nad innymi systemami. Jest to niewątpliwie wynikiem lepszej organizacji i reklamy.
– atemi-ju-jitsu – opracowana przez utytułowanego judokę Bernarda Pariseta , zatwierdzona przez Francuską Federację Judo i Dyscyplin Pokrewnych.
– tai-jitsu – które nie jest pochodzenia francuskiego. Tai-jitsu stanowiło synonim japońskiego ju-jitsu ( tai- ciało, stąd technika ciała ). W wydaniu francuskim jest jeszcze jednym zlepkiem technik, tyle że bardzo efektownych. Synteza dokonana przez francuzów : Hernaez i Dubois propagowana jest przez własną federację.
– yoseikan- budo – swą popularność zawdzięcza osobowości Hiroo Mochizuki od lat osiadłego we Francji.
Należy wspomnieć , że podobne poszukiwania miały i mają miejsce w innych krajach Europy. W Anglii, Holandii, Włoszech, Niemczech Szwecji, Norwegii. Znakomitym niemieckim specjalistą jest Werner Heim. Jego szkoła jest jedną z najlepiej przemyślanych syntez dawnych syntez ju-jitsu, aiki-jitsu i karate. Stała się ona popularna dzięki systemowi nauczania. Nauczanie w sposób automatyczny, posiadanie wielu klubów i wprowadzenie rywalizacji sportowej . Metoda ta stała się popularna w całej Europie i nie tylko.
15 grudnia 1968 roku został założony w Londynie Europejski Związek Ju-jitsu (European Ju-jitsu Union).
EJJU jest organizacją uznaną przez International Ju-jitsu and Tai-jitsu Federation (IJTE), International Council of Sport and Physical Edukation przy ONZ oraz przez władze Japanese Martial Arts – Nippon Seibukan Academy w Kyoto.